Βγήκες στο δρόμο ένα πρωί
κι έμειν’ η πόρτα ανοιχτή
κι εδώ στην πόρτα μια καρέκλα αδειανή,
κι εδώ στο πράσινο κλουβί
δεν τραγουδά πια το πουλί
όσο η πό- όσο η πόρτα είν’ ανοιχτή.
Κι έτσι θα μείνει ανοιχτή
σαν τής καρδιάς μου την πληγή
και η καρέκλα αδειανή μπροστά στην πόρτα
μήπως γυρίσεις μιαν αυγή
και πριν καλά ο ήλιος βγει
να ξαναρχίσει ένα τραγούδι το πουλί.