Απόψε η σιωπή αγκαλιάζει την πόλη,
μαζί της κι εγώ με δίψα για ανθρώπους
απορώ πού πήγαν όλοι
σε μια τρελή ταχύτητα που παρασέρνει τα πάντα
σαν τον δυνατό άνεμο,
προσπαθώ να θυμηθώ τα μονοπάτια
μα ο χρόνος τα’ χει σβήσει
έτσι ακριβώς όπως τα κύματα σβήνουν απ’ την άμμο
τα λόγια των εραστών!
Πνίγομαι, ψάχνω για κάποιον και φωνάζω:
Σώσε με,
αυτή η γη λες κι έμεινε χωρίς ζωή,
ναι, σώσε με,
πού πήγες, Θε μου, μίλα μου, απάντησέ μου!
Σώσε με, θα τρελαθώ,
δεν έμεινε κανείς εδώ
λες κι έγινε κατακλυσμός σε μια στιγμή
κι εγώ δεν ξέρω πώς!
Ανάβω τα φώτα στο σκηνικό της μοναξιάς
κι αντικρίζω έρημους δρόμους,
πόρτες κλειστές, ζωές σφραγισμένες,
προσπαθώ να καταλάβω,
να βρω τα κλειδιά που ανοίγουν τα μάτια
μα τίποτα
η παγωνιά που τυλίγει τα άδεια σπίτια
αγγίζει το σώμα μου,
φέρνει τον χειμώνα παντού μέσα μου,
με τρομάζει και φωνάζω: