Είναι οι παλιές οι μέρες
Κανείς δεν μπορεί να ξαναζήσει τα παλιά
Αλλά μπορείς να θυμάσαι
Πάμε πίσω
Στο ‘87
Πάμε πίσω στο ’87
και είμαι έτοιμος να φύγω…
Μέσα στην ειρωνεία της τραγικής μου της ζωής
Ποιος ήξερε ποτέ πως θα γινόμουν ποιητής;
Και βλέποντας τα μάτια μου πολλά, τα χρόνια πέρασαν
Δεν είμαι πια δεκαεφτά
Είδα τη μάνα μου να έρχεται το βράδυ, κουρασμένη απ’ τη δουλειά
Μόνη της μεγάλωσε τα τρία της παιδιά
Η λέξη οικογένεια ακόμα με φοβίζει
Είδα τη ζωή από κοντά και τι αξίζει
Ο μπαμπάς ήταν αλλού και είναι μίλια μακριά
Ποτέ δραχμή δεν έστειλε, και η μάνα μου με έντυνε
με ρούχα μεταχειρισμένα απ’ τη γειτονιά
Στο σχολείο με κοιτάγανε, και πίσω μου γελάγανε,
όλοι μαζί μου τα ‘χανε, ακόμα και η ζωή
Οικονομία και στης τουαλέτας το χαρτί
Ήτανε άσχημα, ντρεπόμουν να χτυπάω ξένες πόρτες
Ποτέ μου δεν ξεχνάω καταστάσεις όπως τότες
Ήθελα να βγαίνω έξω
μαζί με το Βαλάντη, κάτω στη πλατεία,
μπάλα για να παίξω. Κι αν χρωστάω κάπου
είναι η γυναίκα εκείνη, που με ‘βγαλε στο κόσμο
και πήρε την ευθύνη, να με κάνει έτσι
Ξέρω η καρδιά της δεν θ’ αντέξει
Να με δει να καταστρέφομαι,
Με τους αληταράδες που συναναστρέφομαι
Κάθομαι και σκέφτομαι και ακόμα απορώ,
Κι αυτό είναι που με έκανε να γράψω κάτω αυτό
Γιατί να υπάρχει θάνατος, γιατί να υπάρχει η ζωή
Γιατί είναι λίγοι οι πλούσιοι και μπόλικοι φτωχοί
Προσωπικά δεν τους μισώ, ούτε δεν τους χωνεύω
Απλά στη ζωή μου εγώ πρέπει να δουλεύω,
ενώ αυτοί τα βρήκαν έτοιμα όλα απ’ το μπαμπά
Και βγαίνουν κάθε βράδυ σπαταλώντας τα λεφτά
Ενώ στην ίδια πόλη σε μια άλλη γειτονιά,
υπάρχουν οικογένειες που ζουν με ψίχουλα,
καταστάσεις γ***τα, ιστορίες τραγικές γράφονται μες της φτωχογειτονιές
απ’ τα ναρκωτικά τα λεφτά μου να τα
κάνω τα πάντα για τη δραχμή, γιατί η δραχμή κάνει τα πάντα
Κι όλα αυτά για το καλό μου
Κι όλα αυτά για το καλό μου
Κι όλα αυτά για το καλό μου