Μπαίνει πτώμα ένα ράκος ψυχικό
Κι ό,τι βρω να `χει πεσμένο το σηκώνω
εννοώ το ηθικό!
άκου βρε φίλε μου τη γνώμη μιας αρτίστας
Σ’ ένα πράμα είσαι όντως σπεσιαλίστας
Είχα χρόνια να μου τύχει
Έναν τέτοιος δυναμίτης
Η γυναίκα σου επιτέλους
Τι ζητάει απ’ την ζωή της;
Μην ακούς λοιπόν
Που λέει πως είσαι κλούβιος
Μου σμπαράλιασες τ’ αμορτισέρ
Αχ τόσο φλογερός
Μόνο ο Βεζούβιος
Είσαι και το πρώτο κομπρεσέρ
Κι αν σου μπει το βράδυ πτώμα
λες και του φυγ’ η ψυχή του
Το πρωί θα φύγει μ’ έναν τίγρη
μες στην μηχανή του
Τρόπος σοφός
Σαφώς!
Είναι μέλος κάποιου γκρουπ τουριστικού
Κάτοχος διαβατηρίου Αμερικανικού
Όλα εκείνα που τα βρίσκει κάθε Πέμπτη φυσικά
Στις σελίδες για δεξιώσεις σε σοσιάλ περιοδικά
Σ’ένα βράδυ πρέπει όλα να τα ζήσει
Και τα θέλει φυσικά και στο Παρίσι
Γεννημένος σ’ ένα ράντζο ή σε κάποιο μιναρέ
Τα ζητάει στη γοητεία μιας μικρής στο καμπαρέ
Κι όσο κι αν δεν δίνω πλέον σημασία
Ε, του λείπει βρε αδερφέ κι η φαντασία
Κάποιο κρύο καλαμπούρι θα μου πει για παρδαλές
Πρέπει εγώ να πω εντούτοις «τι ωραία που τα λες»!
Μόνος λέει μόνος γελάει και το γέλιο τον τραντάζει
Κι όπου να `ναι θα αρχίσει και να με παλαμαριάζει
Και μου λέει και στα Γαλλικά κάτι αρλούμπες
Κι ο Μολιέρος μέσα στον τάφο, κάνει τούμπες
Δεύτερη κατηγορία «οι καημένοι οι παντρεμένοι»
Είδος που δεν έχει ζόρι ειδικό
Απλώς ζητάει μυστήριο ατμοσφαιρικό
Απ’ την κρεβατομουρμούρα όντας ντέφι
Στης σιωπής την γοητεία κάνει κέφι
Κι επειδή είσαι φύση προσαρμοστική
του βγαίνεις Γκρέτα Γκάρμπο αινιγματική
Τα δυο χέρια μου αρώματα γεμάτα
μυρουδιές από ντομάτα με σαμπάνια
μου γεμίζουν το δωμάτιο
Κι η πιο γκόμενα
Η γυναίκα το κανόνι δεν μπορεί να σ’ ερεθίσει
Και να σκέφτεσαι
Ότι ούτε για το μάτι
Δεν τα βγάζει τα καλτσάκια στο κρεβάτι
Και πιστός
Να θέλει ο τύπος να το παίξει
σε συγκρίσεις τέτοιου είδους
πώς ν’ αντέξει
Αυτός θα `ναι κάποιας ράτσας ειδικής
μη βάζεις στοίχημα. Θα το χάσεις
Ένας μπίζνεσμαν μιας πολυεθνικής
Έλα ρε μόρτη. Μ’ έχεις πιάσει.
Πούλα Τόκιο αγόρασε Λονδίνο
Θέλει άνεση και τρόπο κάπως φίνο
Πάρε Αθήνα τον Αρσένη τον Μαρούδα
Δροσερή με θέλει νύχτα πεταλούδα
Τι θα γίνει όμως μ’ αυτά τα αεροπλάνα;
Πρέπει όμως να μη φαίνομαι αλάνα
Μέσα σ’ όλα κι η ρουτίνα ενός γάμου
Τέτοιοι άνδρες είναι η ειδικότητά μου
Αχ για λίγο να μπορούσα να ξεχάσω
Τέτοια λες και δεν μπορώ να σε ξεχάσω
Είν’ το γέλιο σου κοτζάμ περιουσία
Ας τους τύπους βρε και πέρνα στην ουσία
Είχα χρόνια να επιτρέψω στον εαυτό μου τέτοια γέλια
Ε ρε τέτοιον δώσ’ μου και στον κάνω εγώ κουρέλια