Ήρθ’ η νυχτιά,
πέφτει το σκοτάδι
κι όπως κάθε βράδυ
γύρισαν στον νου
ώρες χρυσές
που σε συναντούσα.
Πόσο σ’ αγαπούσα
άστρο τ’ ουρανού.
Μα τώρα αγάπη μου
πού `ναι τα μάτια σου,
τα τρομαγμένα μου πουλιά;
Μέσα απ’ το δάκρυ μου
ψάχνω τα χείλια σου
και τα χαμένα μας φιλιά.
Νύχτα καλή
έλα κι είμαι μόνος
θα σβηστεί ο πόνος
που `χω στην καρδιά.