Ata belinden bir zaman anasına düştü gönül
Hakk�dan bize destur oldu hazineye düştü gönül
Onda beni can eyledi et ü sünük kan eyledi
Dört on günü diyeceğez değirtmeye düştü gönül
Yürür idim ondan pinhan Hakk buyruğu vermez aman
Vatanımdan ayırdılar bu dünyaya düştü gönül
Beni beşige vurdular elim ayağım sardılar
Önden acısın verdiler tuz içine düştü gönül
Günde iki kezçözerler başıma akça dizerler
Ağzıma emcek verdiler nefs kabzına düştü gönül
Bu nesneyi terk eyledim yürümeğe azmeyledim
On iki sünüğ yazarlar elden ele düştü gönül
Oğlan iken sultan kopar kim elin kim yüzün öper
Akıl bana yoldaş oldu sultanlığa düştü gönül
Bu çağ ile sakal biter görenin gül rengi tutar
Güzeller katında biter sev- sevüye düştü gönül
Hayırdan şerri çok sever işlemeğe becid iver
Nefsinin dileğin kovar nefs evine düştü gönül
Kırk beşinde suret döner kara sakala ağ iner
Bakıp heybetin görücek yoldurmağa düştü gönül
Yola gider başaramaz yiğitliğe eli varmaz
Bu nesneleri koyuban yuvanmağa düştü gönül
Oğul aydur bunadı ölmez kız aydur yerinden durmaz
Hiç kendi halinden bilmez haldan hala düştü gönül
Öliceğez şükr edeler çok şüküre erdi gönül
Allah adın zikr ederler çok şüküre erdi gönül
Su getireler yumağa kefen saralar komağa
Ağaç ata bindireler teneşire düştü gönül
Eğer var ise amelin gen olısar sinin senin
Eğer yok ise amelin oddan şarab içti gönül
Yunus anlayıver halin şuna uğrayasar yolun
Bunda elin erer iken hayr işlere düştü gönül