Σηκώνω το κεφάλι μου, ψηλά πάλι κοιτάζω,
τ’ αστέρια, το φεγγάρι, τον ουρανό μόνος ρεμβάζω.
Κολλάω κάπου, χάνομαι ανάμεσα στ’ αστέρια.
Μόνη αλήθεια το χαρτί και μια πένα μες τα χέρια
συντροφιά μέσα σε όλα τα προβλήματα.
Με πόση αντοχή ακόμα αντέχω τα χτυπήματα
μ’ αγκάθια δεμένη η προσωπικότητά μου
σαν το κελί που μέσα έχω κλείσει τη καρδιά μου.
Μαγκιά μου, γιατί έμαθα απ’ τις τόσες αγκαλιές,
ψεύτικες, βρώμικες κι άλλες που μένουν ανοιχτές,
σ’ αυτές θα γυρνάω να βρίσκω συμπαράσταση,
σιχάθηκα, βαρέθηκα την όλη την κατάσταση
από άτομα που πάντα είχα μεσ’ τη καρδιά μου,
να γυρίζουν τις πλάτες και να φεύγουν μακριά μου.
Τον δρόμο σας τραβάτε, εγώ έφυγα γι’ αλλού
όπου με τα τραγούδια μου αλλάζω χρώμα τ’ ουρανού.
Πάντα όταν έδινα τα πάντα, πάντα έχανα πολλά,
δε μετανιώνω ποτέ, θα το έκανα ξανά.
Μόνο μη με ρωτάς τι έχω όταν σκοτεινιάζω,
τι πρόβλημα έχω και με εμένα τα βάζω,
αφού δε κατάλαβες τότε, δε θα καταλάβεις ποτέ,
ίσως γιατί κοντά δεν ήσουνα ποτέ, αδερφέ
ίσως δεν έμαθες τότε, ποιος είμαι αληθινά
γι’ αυτό γράφω το τραγούδι για δεύτερη φορά.
Δεν είμαι ό,τι φαίνομαι.Έχτισα ένα τείχος.
Όσα νιώθω όταν ανοίγομαι είμαι ο κάθε στίχος.
Είμαι το πρώτο μου τραγούδι, που έμεινε κρυφό,
ένα τραγούδι να μοιάζει συγκινητικό.
Μόνος έφτασα ως εδώ, μόνος ακόμα περπατάω.
Κρύβεται ακόμα ο Μικές σε αυτά που τραγουδάω.
Δεν άλλαξα ποτέ κι αν κοιτάξεις και με χάσεις,
σε συγκινητικά τραγούδια να με ψάξεις...
Σπάνια ανοίγομαι και μόνο στο χαρτί μου.
Η μουσική για `μένα πάντα ήταν η ζωή μου.
Κάπου στο 2002 τ’ όνειρο έγινε αληθινό
κι εγώ ακόμη στ’ όνειρο αυτό, υπνοβατώ.
Χρώμα δεν αλλάξανε τα μάτια κι ας πονάνε,
αν κοιτάξεις μέσα τους θα δεις πάντα να σου γελάνε.
Δεν έχασα ακόμα το παιχνίδι, τραγουδάω πάλι
όσα κι αν πέρασα δε σκύβω το κεφάλι.
Στο μαύρο ψάχνω τρόπο, κόκκινο να δώσω χρώμα,
έχει νεκρώσει η λογική κι η καρδιά κρατάει ακόμα,
λίγο πάνω από το χώμα κι αν σε αγάπησε
σίγουρα κάπου μέσα σου σημάδια θα σου άφησε,
απ’ τη καρδιά μου στη ματιά, στη ψυχή σου ή στα στήθια.
Σε όσα τραγουδάω, κρύβεται πάντα η αλήθεια.
Ο αληθινός Μικές σαν χαμηλώνουνε τα βλέμματα
κάτω από μίση, αγάπες, πληγές. Κι άσε τα ψέματα
και κοίτα με στα μάτια μια φορά και τελευταία.
Κοίτα με αν μπορείς, δε στο ζητάω τυχαία
να δεις ποιος έφυγε, ποιος ξέχασε, ποιος τα `χασε όλα,
ποιος γελά, ποιος αγαπά, ποιος ονειρεύεται ακόμα,
ποιος προχώρησε και ποιος τελικά έμεινε πίσω,
ποιος ζει μεσ’ το λευκό και ποιος φίλιωσε με το γκρίζο
και πασχίζω το ακατόρθωτο να κάνω εφικτό
και να σε κάνω να νιώσεις κάτι συγκινητικό.
Δεν είμαι ό,τι φαίνομαι.Έχτισα ένα τείχος.
Όσα νιώθω όταν ανοίγομαι είμαι ο κάθε στίχος.
Είμαι το πρώτο μου τραγούδι, που έμεινε κρυφό,
ένα τραγούδι να μοιάζει συγκινητικό.
Μόνος έφτασα ως εδώ, μόνος ακόμα περπατάω.
Κρύβεται ακόμα ο Μικές σε αυτά που τραγουδάω.
Δεν άλλαξα ποτέ κι αν κοιτάξεις και με χάσεις,
σε συγκινητικά τραγούδια να με ψάξεις...
Κι έτσι εγώ πεθαίνω σε χαρακώματα δειλίας
συγκινητικό τραγούδι στ’άδυτα μιας ιστορίας,
κρυφοδειλίας μα ο θύμος μου καίει τα χέρια
και χαράζει στο δέρμα σημάδια με αστέρια
όταν έψαχνα να βρω έναν θεό να προσκυνήσω,
έναν μεσσία να σταυρώσω ή μια βολή να τη γλεντήσω.
Βλέπεις δεν βρήκα ουρανό ν’ απλώσω λίγο τα φτερά μου
ούτε συμπορευτή να του χαρίσω τη καρδιά μου.