Μέσ’ απ’ τα μάτια σου γεννήθηκε
ένας καινούριος κόσμος.
Οι χτεσινές οι λύπες μου με κάνουν και γελώ.
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου φτερούγιζε
κάθε κρυφός μου πόνος.
Ο χρόνος πάλι γιάτρεψε τον πιο πικρό καημό.
Τα μάτια σου,
πράσινα να ’ναι ή μαβιά,
όνειρο και αποθυμιά,
τα μάτια σου.
Τα μάτια σου,
αυτά μου δίνουνε ζωή,
στάζουνε μέλι στην ψυχή,
αχ, τα μάτια σου.
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου σ’ αγάπησα,
γνώρισα την καρδιά σου.
Στην αγκαλιά σου μπόρεσα να ξαναγεννηθώ.
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου συγχώρεσα
κι αυτό το παρελθόν σου.
Κι ο κόσμος όλος φίλος μου, τώρα που σ’ αγαπώ.