Πάνω τ’ αρτέρια και τα ταβάνια,
κάτω σβησμένα τα πυροφάνια,
τα δαχτυλίδια φέρνουν χειμώνες,
για να σκουριάζουν τους αρραβώνες.
Κι εσύ για μένα ρωτάς,
καράβια που φεύγουν κοιτάς
Δεν ξέρω ποιος είναι ο ήλιος, ποιο το φεγγάρι,
όσα έχω μάθει μου τά `χουν πάρει
κάτι αγάπες σαν καταρράκτες,
μου ξεριζώσαν του νου τους φράχτες.
Κι εσύ που για μένα ρωτάς,
στο ίδιο κενό περπατάς.
Φύλλο και φτερό,
μοιάζουμε κι οι δυο,
φύλλο και φτερό,
κόντρα στον καιρό.
Των υφασμάτων τα μαύρα τόπια,
στων φαντασμάτων τα κατατόπια,
για τις ψυχές μας σακάκια ράβουν,
στις αγκαλιές μας μαχαίρια θάβουν.
Κι εσύ που για μένα ρωτάς,
πιο μαύρα από μένα φοράς.
Και πάλι πάνω τ’ αστέρια και τα ταβάνια,
κάτω τα βράχια και τα λιμάνια,
πλοία κι ανθρώποι μ’ ένα τσιγάρο,
στο πέλαγό τους να ψάχνουν φάρο.
Κι εσύ που για μένα ρωτάς,
στο ίδιο ταξίδι με πας.