Δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
αφού λοιπόν δε μ’ αγαπάς
γιατί δε με πετάς
μες τα νερά του ποταμού σου,
μες το σκοτάδι του βυθού σου
ανήμπορος πια να γυρίσω
στην άλλη όχθη σαν πατήσω
να σ’ αποχαιρετήσω.
Απόκοσμη τρελή φευγάτη,
ατίθασο της νύχτας μάτι
αγγέλους μα και δαίμονες,
εσύ μόνο τους ένωνες
στο μαγικό
του πόθου σου κρεβάτι.
Δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
αφού λοιπόν δε μ’ αγαπάς
μέσα μου τι ζητάς
τρέχεις στις φλέβες του κορμιού μου
στα σταυροδρόμια του μυαλού μου
και γω πασχίζω να σε πιάσω,
στην άλλη όχθη για να φτάσω
μήπως σε ξεπεράσω.