Κι αν περνάμε χώρια,
τη στεναχώρια,
τη συγγνώμη, τη φωτιά
Κι αν τον εαυτό μας,
ήταν γραφτό μας
να τον βρούμε τόσο χωριστά
Κοίτα εδώ τα χείλη
στη λέξη φίλοι
πως γελάνε ειρωνικά
Κι ένα γράμμα λάθος,
φοράει τι πάθος
για να βρει παρηγοριά
Άσε με λοιπόν,
τόσο παρελθόν,
είν’ αμαρτία,
να είσαι η αιτία
να βασανίζω ένα παρόν
Κι αν φοράμε χώρια,
δυο πανωφόρια,
δυο αγάπες, δυο ζωές
κι όλα μας τα νέα,
σχεδόν γενναία,
τα κρατήσαν κάτι αναπνοές
Κοίτα εδώ το στόμα,
στη λέξη ακόμα,
πόσα σου `κλεψε φιλιά
Κι όλα τα άλλα κρίμα,
σβησμένο βήμα,
στης ζωής την αμμουδιά