Μεσ’ στου ονείρου τη σκιά
έφυγα κάποιο βράδυ
και σαν πουλί ταξίδεψα
στο φως και το σκοτάδι.
Είδα ανθρώπους να γελούν,
κι άλλους πικρά να κλαίνε,
άρχοντες είδα και φτωχούς
τον πόνο τους να λένε.
Τι με κοιτάζεις άνθρωπε;
αυτό που λέω είδα,
δεν έχει ο πόνος μια καρδιά
ούτ’ η χαρά πατρίδα.
Καρδιά μου με ξεχείλισες
πάλι κι αυτό το βράδυ,
έπλεξες πόνο και χαρά
στης νύχτας το σκοτάδι.
Στο δρόμο τούτο που περνάς
είναι γραφτός ο νόμος,
στον πόνο πρέπει να γελάς
κι ας είσαι πάντα μόνος.
Τι με κοιτάζεις άνθρωπε;
αυτό που λέω είδα,
δεν έχει ο πόνος μια καρδιά
ούτ’ η χαρά πατρίδα.