Χρήστος Τσιαμούλης - Εγκώμιον ερημιάς και μοναχικής διαγωγής 歌词

Και πότ’ ελιές εφύτευα, πότ’ αχλαδιές δε πάλιν,
πότε μηλιές, αμυγδαλιές, με δόξαν μου μεγάλην,
πότε δε και λαχανικά, πρασάκια και σκορδάκια
κι εχαίρομουν στα χώματα, καθώς συ στα φλωράκια.
Και ήμουν προς τον Κύριον όλο ευχαριστία
και είχε μίαν ηδονήν άρρητον η καρδία,
ο τόπος να μοσκοβολά, τα δέντρα να μυρίζουν
και τα πουλάκια και αυτά να σε κλωθογυρίζουν.
Να ψάλλεις συ το ψαλτικό, να κελαηδούν εκείνα
και με διάφορα η γη λουλούδια και κρίνα,
ετούτα να ευφραίνουσιν την όρασιν, τα μάτια,
θυμούμαι τα και καίγομαι και γίνομαι κομμάτια.
Μέσα εις έναν βρίσκομουν εγώ κήπον χαρίτων,
σ’ έναν παράδεισον τρυφής, αυτό αλήθεια ήτον.
(...) για τούτο και με δίκαιον σε ονομάζουν όλοι
της Παναγίας Δέσποινας Κήπον και Περιβόλι.