Υγίαινε, φιλτάτη, φεύγω τώρα,
ιδού η θάλασσ’ άρχισε ν’ αφρίζῃ.
Στον όρμον το ατμόπλοιον συρίζει,
να μένω πλέον δε μου μένει ώρα.
Υγίαινε, κι έχε υπ’ όψιν ότι
όπου η μοίρα μου με φέρῃ, φως μου,
εν τῳ απείρῳ κράτει του νοός μου,
θα λάμπῃς ως η Φοίβη εν τῳ σκότει. [...]
Την σκυθρωπότητα θα έχω φίλον,
κι εις το τερπνότερον του κόσμου μέρος
θα με βιβρώσκ’ η λύπη και ο έρως,
καθώς ο σκώληξ έσωθεν το μήλον.
Του χάρωνος το δρέπανον ακαίρως
αν κόψ’ εκεί το νήμα της ζωής μου,
ω! Μη δακρύσῃς, φίλη της ψυχής μου,
θα συντροφεύῃ την ψυχήν μ’ ο έρως.