Κάθε βράδυ η ευχή μου
ακουμπάει στους ώμους
που άντεξαν άλλη μια μέρα σκληρή
Όλη η σοφία του κόσμου
σε κάποιες παλάμες γδαρμένες
στους κάδους να χωρέσει μπορεί
Δε θέλω ειδήσεις όχι άλλα σκουπίδια
μόνο τη δύναμη του ανθρώπου
που κάθε βράδυ σαν να ευλογεί
απ’ την αρχή τη νύχτα την ίδια
Σαν λουλούδι η ανάσα μου ξυπόλητη
αρχή σ’ έναν αρχαίο χορό
έχει στη ρίζα μόνο νερό
Και λέω σχεδόν μεθυσμένος
πως ο καθένας μας
γεννιέται ποιητής, ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος
Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζουν
ν’ αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά
να με ποτίσει με μια γουλιά
το χωρισμό μήπως γυρίσει
Σ’ ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ’ έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί
Θεέ μου θυμήσου
τους δούλους σου εκείνους
που είναι ανυπόταχτοι στους νόμους του πλήθους
Και μην ξεχάσεις το πρόσωπό τους
να το δροσίσεις με λίγη τύχη
Χάρισε λίγη τύχη σ’ όποιον
χαράζει μια διαδρομή
αντίθετη στο θέλημά σου
Με περηφάνια κι οργή
είναι μια κίνηση αργή
να υψώσει το ανάστημα
όταν θα `ρθει κοντά σου
Σ’ ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ’ έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί
Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζουν
ν’ αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά
να με ποτίσει με μια γουλιά
το χωρισμό μήπως γυρίσει
Σ’ ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ’ έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί