Ένα μεσημέρι του Ιούλη
μες στα μάτια ενός ζευγαριού
είδα κάτι που είχε ξεφύγει
απ’ τους νόμους του κοπαδιού.
Δεν είχανε στο βλέμμα τους το ύφος αυτό
το κυνηγημένο ή το αρπαχτικό.
Κι αναρωτιέμαι συχνά
αν στ’ αλήθεια το ξέραν κι οι δυο
ότι την ίδια στιγμή
απ’ τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει.
Έμοιαζε θαρρείς με ζαρκάδι
μες στο φόρεμά της το γκρι
κι εκείνος λίγα στάχυα πιο πέρα
τυφλωμένος σαν προσευχή.
Μίλαγαν μια άγνωστη γλώσσα καθώς
τα λόγια δεν είχαν πια βάρος στο φως.
Κι αναρωτιέμαι συχνά
αν στ’ αλήθεια το ξέραν κι οι δυο
ότι την ίδια στιγμή
απ’ τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει.
Το ίδιο βράδυ σ’ ένα ξωκλήσι
που έσπειρε στα βράχια ο νοτιάς
αυτά που προσκυνάς κατά τύχη
και που μόλις βγεις τα ξεχνάς
τους είδα να τυλίγονται σ’ ένα φιλί
ώσπου τους πήρε μια σιωπή αλμυρή.
Κι αναρωτιέμαι συχνά
αν στ’ αλήθεια το ξέραν κι οι δυο
ότι την ίδια στιγμή
απ’ τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει.