Καράβια οι σκέψεις ταξιδεύουνε στο χρόνο
θυμάμαι ξένοιαστες στιγμές μακριά απ’ τον πόνο
πλευρίζει η σύριγγα τη φλέβα μου και λιώνω
ποιος ξέρει, Θεέ μου, τι γραμμάτια πληρώνω.
Λευκό δωμάτιο πνιγμένο στη φορμόλη
βγαίνω μπαλκόνι ν’ ανασάνω λίγο αέρα
μα βλέπω μάτια πανικού και γκρίζα πόλη
μα βλέπω δάκρυα που ποτέ δε βγαίνουν μέρα.
Νοσοκομείο, βράδυ και μ’ αναφιλητό
ζωή σου λέω πάλι το πόσο σ’ αγαπώ.
Κάνε με καλά Θεέ μου
να ξεφύγω, να σωθώ
άσπρες μπλούζες στη ζωή μου
να μην ξαναδώ.
Έχει ριζώσει ο φόβος μέσα στην καρδιά μου
άστρα που σβήνουν την αυγή τα όνειρά μου
χάπια και φάρμακα λυτρώνουν το κορμί μου
μα η προσευχή δίνει ελπίδα στην ψυχή μου.
Στεγνά τα χείλη μου, η ανάσα λαβωμένη
και η σταγόνα του ορού σαν δάκρυ βγαίνει
μα μ’ όση δύναμη μου έχει απομείνει
θέλω να ζήσω, να φωνάξω κι ό,τι γίνει.
Νοσοκομείο, βράδυ και μ’ αναφιλητό
ζωή σου λέω πάλι το πόσο σ’ αγαπώ.
Κάνε με καλά Θεέ μου
να ξεφύγω, να σωθώ
άσπρες μπλούζες στη ζωή μου
να μην ξαναδώ.