Ο αγριεμένος μου ουρανός άστραψε
τα μάτια σου εκοίταξε και λάτρεψε
την ομορφιά του κόσμου.
Άνθη τα δυο σου χέρια μ’ αγκαλιάσανε
και τα πλατιά στο φύλλα με σκέπασανε
μέχρι να βρω το φως μου.
Στα λόγια μου έριξα φωτιά να κάψω όλες τις λέξεις
και όποια μείνει ζωντανή αυτή να την πιστέψεις.
Να την υφάνεις αργαλειό να ντύσει το κορμί σου
κι όταν δεν κλαις από χαρά τα λόγια μου θυμήσου.
Φίλε το χρόνο σαν το χθες έχασα
τις υποσχέσεις που έδωσα ξέχασα,
πούλησα τη ζωή μου.
Θόλωσαν απ’ τις ζωγραφιές τα χρώματα
ξεθύμαναν στη μνήμη μου τ’ αρώματα,
άδειασε η ψυχή μου.
Αν είναι άδικο ρωτώ το δίκιο ποιος το έχει
να η απάντηση βουβή κι ο λογισμός μου τρέχει.
Να σ’ ανταμώσει εσένανε μάγισσα της ψυχής μου
να γαληνέψει η καρδιά και τ’ άγριο κορμί μου.