Τα τρένα που στέκουν στο σταθμό που φεύγουνε και πάνε
Αναρωτιέμαι που και που και εγώ και πίνω ένα καφέ ζεστό
Τα ακούω που σφυράνε
Σαν ταξιδιώτης ένιωσα και εγώ και πήρα μια βαλίτσα
Απ’ τη κάρο που ναι φτηνές από χαρτόνι ψεύτικες
Και έπιασα μια γωνίτσα
Και δε μα νοιάζει που θα βγω
Τι θα με περιμένει αρκεί το κέφι μου να κάνω μια φόρα και εγώ
και τίποτα ας μην βγαίνει
Ακούω το μουρμουρητό της μηχανής που τρέχει μες τις ράγες
κι κουβεντούλα δίπλα μου με μια αλλοδαπή
που ψήνουν κάτι Πειραιώτες μάγκες
Τώρα όλα θα σου τα πω που βρήκα ευκαιρία
καθόμουν και σκεπτόμουνα βρισκόμουνα ψαχνόμουνα
να πω μια ιστορία
Για σένα γράφω σ’ αγαπώ στο πάτωμα του βαγονιού με μια κιμωλία
κι ύστερα γίναμε ταπί εκεί που κατεβήκαμε
σε μια μπυραρία