Τις νύχτες άναβε ο φάρος
στο ξερονήσι της καρδιάς
κι ορμούσε άγριος κουρσάρος
ο άνεμος της μοναξιάς.
Δάκρυζε ως την αυγή τ’ αστέρι
στο λιμανάκι του καημού
κι έψαχνε απάγκιο σ' άλλα μέρη
συμπόνοια νά 'βρει άλλου θεού.
R)Τραγούδια έλεγε η σιωπή
στο νοτισμένο χώμα
μέχρι να πάρει απ' τη βροχή
φιλί στο κρύο στόμα.
Τις νύχτες άναβε το φάρο
τ' Αποσπερίτη το κερί.
Στα χείλη του καημού τσιγάρο
καίγονταν όλοι οι καιροί.
© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος (spartinos)