Ίσως να φταίει ένα τραύμα εφηβικό
ίσως ακόμα κάποιες έμμονες ιδέες,
ένα βιβλίο είκοσι χρόνια δανεικό
και κάποιες τάσεις μου φυγόκεντρες κι ακραίες.
Ίσως να φταίνε κάποιες νύχτες με βροχή
κάποια δική μου εκ γενετής ευαισθησία,
μα είχα πάντοτε στα όρια αντοχή
μια μεγάλη αρρωστημένη φαντασία.
Κι έτσι συνέχεια τραβάω αριστερά
δεν ξέρω αν φταίω ή αν φταίει το τιμόνι,
ξέρω στο τέλος κάτι φίλοι μου κι εγώ
πως θ’ απομείνουμε ανένταχτοι και μόνοι
κι αυτή η σκέψη κατά βάθος με πληγώνει.
Ίσως να φταίει κάποια φλόγα που κρατάει
κάποια τραγούδια που με κάνουν να δακρύζουν,
ίσως τα μάτια ενός παιδιού που με κοιτάει
κι ένα χαμόγελο στο βλέμμα σου το γκρίζο.
Ίσως να φταίει κάποια άγονη γραμμή
μια Ιθάκη που ποτέ μου δεν θα φτάσω,
ίσως ακόμα να ‘μαι εγώ η αφορμή
έτσι κι αλλιώς δεν είχα τίποτα να χάσω.
Κι έτσι συνέχεια τραβάω αριστερά
δεν ξέρω αν φταίω ή αν φταίει το τιμόνι,
ξέρω στο τέλος κάτι φίλοι μου κι εγώ
πως θ’ απομείνουμε ανένταχτοι και μόνοι
κι αυτή η σκέψη κατά βάθος με πληγώνει.