Ξύπνα μαυροματούσα μου κι ήρτα στη γειτονιά σου,
χρυσά μπλεξούδια σ’ έφερα να μπλέξεις τα μαλλιά σου.
Tα μάτια σου τα μαύρα κι ο άσπρος σου λαιμός,
αυτά `νι που μι κάνουν κι γένουμου λουλός.
Mαυροματού της γειτονιάς βάλτου καλά στο νου σου,
ιβώ για σένα έρχομου όχι για τους γονιούς σου.
Tης γης τα χορταράκια και τα ραδίκια της,
να τα φιλήσου θέλου τα μαύρα φρύδια της.
Πιρνώ κι δε σι χαιριτώ, τα μάτια χαμηλώνου,
του κάμου για τη γειτουνιά μα `γω σι καμαρώνου.
Mαχαιρουμένου μ’ έχεις πληγή δε φαίνιτι
κι άλλους απού σένα γιατρός δε γένιτι.
Kαλησπερίζου μια ψυχή κι τ’ όνομα δε λέου,
γιατί αν πω του όνομα θα κάθουμου να κλαίου.
Ισύ μι βασανίζεις μα τι μπουρώ να πω
ούλα τα υποφέρνου γιατί σι αγαπώ.