Kάστρο και πού ’ν’ οι πύργοι σου και τα καμπαναριά σου
και πού ’ν’ οι γι αντριωμένοι σου, όμορφα παλληκάρια.
Mα μένα οι γι αντριωμένοι μου, όμορφα παλληκάρια,
η μαύρη γης τα χαίρεται στο μαυρισμένον ’Aδη.
Δεν έχω αμάχη1 τσι Tουρκιάς, μούιδε κακιά του χάρο
μόνο ’χω αμάχη και κακιά του σκύλου του προδότη
απού μου τα κατάδουδε2.