Μια μάνα πετροπέρδικα
μια ορφανεμένη μάνα
μέσα στην άκρα απελπισιά
σέρνει πικρό τραγούδι
Να ξανασάνει ο καημός
να πάρει ο πόνος τέλος
Αχ γέρικο κι ανήμπορο
κορμί για λίγο στάσου
της πόλης σου που ξεψυχά
το φονικό αφουγκράσου
Τα πλούτη σου τις χάρες σου
κατάρα τα μαδούνε
κι εμάς σαν δούλες στην ντροπή
και στη σκλαβιά τραβούνε
Πατρίδα όπου ρημάξανε
την πόλη τα ιερά μας
τους τόπους που ήσαν λατρευτοί
κι ήτανε η χαρά μας