Έχω μια τρύπια κάλτσα στην ντουλάπα μου,
που την αφήνω στην άκρη να ζέχνει,
μέχρι να βρει και πάλι το ταίρι της.
Έχω ένα τρύπιο βρακί στο συρτάρι μου,
που τα okay βρακιά το σνομπάρουν.
Μα η μαμά μου το θέλει για μπάλωμα,
όχι μαμά, δε θα το πάρεις ποτέ.
Έχω ένα τζιν με υπεραπαλή τσάκιση,
που την κακοκρουβίαση διογκώνει.
Έλα μητέρα και βάλ `το στον κλίβανο,
εκεί του αξίζει του κακού τζιν.
Ναι, στον κλίβανο.
Ψιχαλίζει και νιώθω σαν βάτραχος,
φταίνε τα παπούτσια μου που `ναι τρύπια.
Δεν είναι τρύπια, λείπει ολόκληρη η σόλα τους.
Μα προσαρμόστηκα,
και έβγαλα μεμβράνες αναμεσα απ’ τα δάχτυλα.
Έχω ένα σορτσάκι μπορντό που `ναι κάταισχρο,
σαν από δέρμα δρυοκολάπτη.
Σαράντα τρύπες και χίλια μπαλώματα,
όμως εγώ, δεν το αποχωρίζομαι.
Όλα τα ρούχα τελικά είναι γάματα,
όμως δε θέλω καινούρια να πάρω.
Γιατί τα αγαπώ και προπάντων τα σέβομαι.
Έλα Μαράκι,
σε περιμένω εδώ.