Σαν να ξύπνησα μέσα από όνειρα χαρακωμένα
Σκέψεις χώρισαν σαν δέλτα ποταμού και μέσα στην ελπίδα χάθηκαν,
μοιάζει εικόνα που χρώματα κινούμενα συνέχεια πάνω μου γεννά
κι η αλήθεια μοιάζει να ακονίζει ένα νυστέρι τρέλας τρυφερά,
κι αναρωτιέμαι μήπως
πρέπει να μείνω μόνος στη σιωπή μου
κι ας ξέρω πως δε θα έχω πια καμία σχέση
με τη ψυχή σου και τη ψυχή μου.
Σαν να πίστεψα πως στα όνειρά μου δεν υπάρχει τέρμα
κι αποφάσισα τα λόγια μου να ρέουν και να τα πιστεύω αληθινά
στο μυαλό μου τώρα πεταμένος μοιάζω να ζητάω μοναξιά,
ήρθε η νύχτα που χάνομαι και νιώθω ότι αρρωσταίνω ειλικρινά,
Αν σε γνωρίζω λίγο
ή μήπως στη ζωή μαζί μου σε είχα
χαμένη η απάντησή μου, πεταμένη,
σ’ ένα συρτάρι, σε μια λεπίδα.