Εγώ μες στο συνοικισμό
κι εσύ σ’ ένα παλάτι,
εμένα οδήγαγε η καρδιά
μα συ `χες απλωμένο χάρτη.
Εγώ δεν είχα ούτε νερό
στιγμή να ξεδιψάσω,
μα συ `χες τα ποτάμια σου
και θάλασσες για να περάσω.
Μη θες λοιπόν ούτε λεφτό
παιδί να ξαναγίνω,
μόνο καημούς θα θυμηθώ
απ’ τ’ όνειρό μου εκείνο.
Αχ να μπορούσα να ξαναγεννηθώ.
Εγώ δε γνώρισα ουρανούς
γιατί ήτανε δικοί σου
κι ήτανε πάντοτε κλειστοί
λες κι ήταν πόρτες της Αβύσσου.
Τα παιδικά παιχνίδια μου
για μένα ήταν κουρέλια,
για σένα ήταν μια γιορτή
που ακόμα ακούγονται τα γέλια.