Ώπα, παιδί, παιδί μου!
Την πιο καλύτερη ζωή
ο ψύλλος την περνάει
βουτάει μέσ’ στα ρούχα μας
και άφοβα τσιμπάει
αρχίζει πρώτα απ’ το λαιμό
και ίσια κάτω πάει
όπου βρεθεί κι όπου σταθεί
αλύπητα τσιμπάει
ήθελα κι εγώ, κόρη μου
να ήμουνα κι εγώ ψύλλος
νά ’μπαινα μέσ’ στα ρούχα σου
σα λυσσιασμένος σκύλος
να σε τσιμπούσα στο λαιμό
να σου ’κανα φουσκάλες
κι ύστερα θα κατέβαινα
δυο παρακάτω σκάλες
εκεί πλια θα σταμάτουνα
τι ωραία για φαντάσου
και θα ξεκουραζόμουνα
μέσ’ στη δροσιά του δάσους