Τρέχοντας φτάνω στην πηγή
Αλαφιασμένος, ξαναμμένος,
με το κορμί μου να ποθεί το άπιαστο νερό
Και το νερό με αναγνώρισε!
«Σε θυμάμαι…» μου είπε
«Από την πρώτη φορά που καθρεφτίστηκες μέσα μου,
καθώς έσκυψες να πιεις και εγώ σού έβρεξα τα πόδια!
Με θάμπωνε ο ήλιος που κρυβόταν πίσω σου,
μα θυμάμαι καλά το πρόσωπο σου!
Θυμάμαι τα χέρια σου, όταν με σήκωσες στις χούφτες σου.
Γλιστρούσα ανάμεσα από τα δάχτυλά σου, γιατί δεν ήξερες πώς να με κρατήσεις!
Ερχόσουν δίπλα μου, άναβες μια φωτιά
μόνοι, μαζί, τα αστέρια να μετράμε!
Τη δύναμη ένοιωσα και τη χαρά του έρωτά σου!
Έδιωξα το θυμό σου…
Ήπια από το γέλιο σου…
Ξέπλυνα τη λύπη από τα δάκρυά σου.
Ώσπου μια φορά, για πρώτη φορά, κι εγώ γλυκά σε αποκοίμισα!
Από τότε συντροφεύω τα όνειρά σου!
Ελπίζω να μην χάθηκες, να μην ξέχασες,
στο παιχνίδι σου με το φως!
Να θυμάσαι πως εγώ, πάντα θα ζω!
Πάντα θα βλέπω και θα ακούω!
Και πάντα θα θυμάμαι!»