Μια ηλιαχτίδα ξαφνική τρυπάει τις γρίλιες
στον τοίχο απλώνεται και κόβει σα σπαθί
της αϋπνίας μου τις μάχες τις εμφύλιες
και μου φωτίζει θησαυρούς που είχαν χαθεί.
Πετιέμαι πάνω και ξεχύνομαι στους δρόμους
νιώθω τον άνεμο να με ξαναγεννά
τρέχω στ’ αδέρφια μου να βρω καρδιά και ώμους
ζωή ν’ αδράξω και να σηκωθώ ξανά.
Σπάω του φόβου τα δεσμά, βγαίνω, πανηγυρίζω
θάβω την γκρίνια, την οργή κάνω χαρά.
Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω
ξανακερδίζω τα κλεμμένα όνειρα.
Είναι φορές που ένας καφές, ένα μπαλκόνι,
ένα χαμόγελο, ένα αστείο χαζό
σου μαλακώνει την ψυχή, σε ξεσηκώνει
και λες «αντέχω τη φωτιά κι ορθός θα ζω».
Σπάω του φόβου τα δεσμά, βγαίνω, πανηγυρίζω
θάβω την γκρίνια, την οργή κάνω χαρά.
Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω
ξανακερδίζω τα κλεμμένα όνειρα.