Όντε πρωτοχτυπάει η καρδιά
το αίμα κάνει στάση
κι αφήνει δρόμο ανοιχτό
τσ’ αγάπης να περάσει.
Δεν κάνω ζαύτη την καρδιά
κι ο νους μου θα σαλέψει,
γιατί παράξενος σεβντάς
την έχει κυριέψει.
Στην πρώτη αγάπη τση καρδιάς
ανθός τση νιότης μένει
και μόνο φύλλα και κλαδιά
για τσ’ άλλες απομένει.
Εξετροχάλιασά τηνε
για σένα την καρδιά μου
κι απανεμίδα ήβρηκα
και σ’ έβαλα κερά μου.
Σαν τον ακγούτσακα τσιμπάς
και σαν το βάτο πιάνεις,
σαν τον ανθό μοσχοβολάς
και θα με κουζουλάνεις.
Είσαι γιατρός στον πόνο μου,
βάρσαμο στην πληγή μου
κρυγιό νερό στη δίψα μου,
ψιλομελαχροινή μου.