Μια σχεδία με πανί αρμάτωσε η Λατίφα
από την Αλεξάνδρεια κι ανέβαινε το Νείλο.
Κάιρο, φράγματα Ασουάν, Χαρτούμ και παραπέρα
κι είχε ταξίδι ευχάριστο και πρίμο αεράκι.
Απ’ τα χωριά της λέγαν τραγούδιστά οι φελάχοι
βάι Λατίφα τι ζητάς το Νείλο κι ανεβαίνεις.
Μήνα και ψάχνεις το Ραμσή, μήνα τον Πτολεμαίο,
μήνα το Μεγαλέξανδρο που πήγε στις Ινδίες.
Δεν ψάχνω να ‘βρω το Ραμσή, ούτε τον Πτολεμαίο,
μήτε το Μεγαλέξανδρο με τους σαρισσοφόρους.
Μον’ πάω να φτάσω στις πηγές που αναβλύζει ο Νείλος
απ’ όλους είν’ πιο δυνατός, στη θάλασσα πηγαίνει.
Μον’ πάω να φτάσω στις πηγές που αρχινάει ο Νείλος
απ’ όλους δυνατότερους και τραγουδάει σαν βγαίνει.
Τις χάρες του Διόνυσου στις γούρνες σαν βουτάει
και τις κοπέλες στις βραγιές ξέρει να σεργιανάει.