Ψίθυρος βουή του αγέρα, σαΐτα
λευκή τ` αγοριού στο γαλάζιο αιθέρα.
Από τέχνες δεν ξέρω, κάτι στίχους χωλούς
φτωχική εισφορά μα από καρδιάς σου προσφέρω.
Άστρου πιανίσιμο ακούω στο σεργιάνι
που το χέρι παιδιού ένα κρόταλο πιάνει.
Του μικρού ζαρκαδιού την πληγή έχει γιάνει
η επωδός που ανεβαίνει, η ουράνια οδός.
Πνοή γλυκιά να` ρθει καλεί
την πιο ψηλή παραβολή
στο παιδί λέει η μάνα Μελιδόνα.
Ώρας καλάς κι ενιαυτούς
χρυσούς μοσχάτο να τρυγάς
μαλαματένιο πλήκτρο το άσμα να οδηγάς.
Μ` ένα φανάρι τις σκιές κυνηγώντας
εκείνοι που έπαιζαν παίζουν ακόμα.
Τα λόγια ζητώντας αλκυόνες στα νέφη
που μια αγάπη παλιά από πάνω τους γνέφει.
Κάτω από σέλινα παιδιών καλάντισμα
η γλώσσα προπάντων αυτή θέλει σβάρνισμα.
Ασήμι να δώσει στη φωνή η κελαδήστρα
κι η μικρή μουσική μας να της παίξει τα σείστρα.