Κι η γης κουβάρι γίνηκε και αστραποβολίδα
και μες στο σύμπαν χάνονταν σαν φωτεινή κουκίδα.
Μ’ άλλες κουκίδες φωτεινές σαν τα φλογάτα άτια,
λες κι έσπασε Θεού καρδιά σε χίλια δυο κομμάτια.
Κι όπως εξεμακραίνανε των αστεριών τα πλήθη,
έμεινα μόνος και ψυχρός στου απέραντου τη λήθη.
Και με του Δράκου τη φωνή και του Θεού τα στήθια,
εμάζωξα τη δύναμη κι εφώναξα «βοήθεια»