ΒΕΤΟ, ΑΕΤΟ, ΓΕΤΟ, ΣΦΑ, το Γάμμα Κέντρο
Απ’ την κορφή ως τα νύχια πέτρα
Τ’ αντίσκηνα σαν σβόλοι λάσπη
Ένα κομμάτι λάσπη οι ανθρώποι
Τρεμόσβηνε η ψυχή γινόταν χώμα
Φασματικές λάμπες κόβανε τα πρόσωπα
Φωτίζοντας μάτια τρελών
Στόματα που ξεχύναν έντομα
Κι ο άνεμος μες τις χοντρές αρβύλες του βασανιστή
Μαστίγωνε τ’ άγριο βουνό με τη ζωστήρα του