Φωνές από άχυρο
από χώμα οι συστολές
μου καίνε τα εντόσθια
κρίματα κι ευχές
Τα βήματα που χάνονται
στα χέρια που νογάνε
δώσε γλυκέ μου Δαίδαλε
μίτους που αγαπάνε
Σβήνω αργά σβήνω απαλά
βυθίζομαι σταράτα
ανοίγομαι και δέχομαι
του μίσους τα μαντάτα
Χρώματα δέρματα
παλλόμενα σαρκία
μαρμαρωμένα ρήματα
με απάγκιο την ανία
Κοιτάω ψηλά τη θάλασσα
χιμάει στα προάστια
τη μοίρα τους πλημμύρισε
ναυάγια μονοπάτια
Ήλιε χλωμέ αδύνατε
φώτισε τα ερείπια
οδήγησε την άμπωτη
λύτρωσε αγαποκήπια
Ξαπλώνομαι κατάχαμα
κομμάτια μπαλωμένος
σίγουρος θα προσφέρομαι
γητειές σου κεντημένος
Κατάρα μου τυλίχτηκα
το μένος σου με έχει
δε μ’ αφορά το γνώριζα
φτάνει και μη παρέκει