Όλοι περνάνε αυτό το δρόμο
που λένε βίο και ζωή
μα εγώ στην άκρη πάντα μένω
χωμένος μέσα στο κελί.
Και λέω, εσείς έχετε λίγο
και λέω, εγώ έχω πολύ
με σπρώχνετε, μα δε χωράω
σε μια αγκαλιά κι ενα φιλί.
Και λέω, εσείς δίνετε λίγο
και λέω, εγώ δίνω πολύ
γι’αυτό και κάθε μέρα μπαίνω
και πιο βαθιά μες το κελί.
Χτίζουν, γκρεμίζουνε τα ίδια
από συνήθεια οι πολλοί,
οι λίγοι στου γκρεμού την άκρη
στη στάση που σας προκαλεί.
Και λέω, εσείς έχετε λίγο
και λέω, εγώ έχω πολύ
με σπρώχνετε, μα δε χωράω
σε μια αγκαλιά κι ένα φιλί.
Και λέω, εσείς δίνετε λίγο
και λέω, εγώ δίνω πολύ
γι’αυτό και κάθε μέρα μπαίνω
και πιο βαθιά μες το κελί.
Με την καρδιά χίλια κομμάτια,
με πάθος που δεν ωφελεί
ρίχνω τους πόθους στα σκουπίδια
και τα ντουζένια στο γυαλί.
Και λέω, εσείς έχετε λίγο
και λέω, εγώ έχω πολύ
με σπρώχνετε, μα δε χωράω
σε μια αγκαλιά κι ένα φιλί.
Και λέω, εσείς δίνετε λίγο
και λέω, εγώ δίνω πολύ
γι’αυτό και κάθε μέρα μπαίνω
και πιο βαθιά μες το κελί.