Κολλημένος στον τοίχο
αδειανός στην ψυχή και στο στίχο.
Στο στομάχι μου πόνος.
Νιώθω να `μαι παντού μα και μόνος.
Ήρθε πάλι το βράδυ.
Μέρα δεν ξημερώνει
πνίγομαι στο σκοτάδι
και στα δάκρυα λιώνω,
μήπως έτσι απλά απαλύνω τον πόνο.
Τίποτα,
τίποτα δεν έχει μείνει για μένα.
Τώρα πια,
γιατί νιώθω όλα πως πήγαν χαμένα;
Τι είν’ αυτό;
Που κάποτε μέσα απ’ τα μάτια σου είδα;
Ποιο εγώ;
Ποια γη, ποιο νησί, ποια χαμένη πατρίδα;
Ένας δρόμος υπάρχει
κι εδώ δε συγχωρούνται τα λάθη.
Οδηγεί στ’ όνειρό μου
που κάποιος μ’ έπεισε τότε
πως δε θα γίνει δικό μου.
Όμως έκανε λάθος.
Αξίζει να πονάς, να ζεις για ένα πάθος.
Να φοβάσαι να λιώνεις
κι όμως μετά
να μην πρέπει να το μετανιώνεις.
Είμαι `δω!
Πάντα θα υπάρχει ένας δρόμος για μένα.
Τώρα πια,
δεν πρόκειται να χαριστώ σε κανέναν!
Τ’ όνειρο
που κάποτε μέσα απ’ τα μάτια σου είδα;
είναι εδώ
στη γη, στο νησί στη χαμένη μου ελπίδα.