Είχα έναν κόμπο στο λαιμό
καθώς γυρνούσα να σε βρω,
να σβήσω τα σημάδια,
απ’ τον παλιό μας χωρισμό
κι απ’ της ψυχής μου το βυθό
να διώξω τα σκοτάδια.
Μέρα δε χαράζει, νύχτα δεν βραδιάζει
όσο εσύ δε μ’ αγαπάς.
Του κορμιού μου στρώμα, φίλα με στο στόμα
κι όπου θέλεις να με πας, να με πας.
Είχα έναν κόμπο στο λαιμό,
μες στη φωνή μου στεναγμό,
παράπονο και πόνο.
Στο δρόμο για το γυρισμό
με τη συγγνώμη οδηγώ
και δάσκαλο το χρόνο.
Μέρα δε χαράζει, νύχτα δεν βραδιάζει
όσο εσύ δε μ’ αγαπάς.
Του κορμιού μου στρώμα, φίλα με στο στόμα
κι όπου θέλεις να με πας, να με πας.