Κάποτε μέσα στο κρασί αυτά τα μάτια ζούσαν.
Κάποτε μέσα στο ψωμί τα δάκρυα γλεντούσαν.
Υπήρξε άραγε εποχή στα παιδικά μας χρόνια.
Κάτω απ’ το θόλο του ουρανού με χέρια καθαρά.
Να 'γραψαν ποιήματα για μας κορίτσια χρυσαφένια
στεγνά σαν τάφοι δροσερά σαν πάχνης άγγιγμα.
Μέσα από αλάτι σάρκα εμείς και πνεύμα.
'νασαίναμε της Μάνας μας το σταύρωμα το νεύμα.
Γνώρισε δίψα ο λάρυγγας και τα μπουκάλια άδεια
και εμείς σαν το νερό ρευστοί χανόμασταν στα χάδια.
Κάτι από νεύρο ποίηση κι άδεια βράδια...