Έβγαινε κάποτε ο ήλιος στην Αθήνα
και μας φώτιζε
κι ύστερα μια ζεστή βροχούλα
μας επότιζε.
Επότιζε τα άνθη μας
κι ανθίζανε τα λάθη μας.
Έτσι περάσαμε
Στην άβυσσο της μοναξιάς
σε σπίτια παραλληλεπίπεδα
έχοντας για ιδανικά
μια θέση στο δημόσιο
και άλλη μια στα γήπεδα.
Έβγαινε νύχτα η αγάπη στα δασάκια
και φιλιότανε
μ’ από λεπτή κλωστούλα
η ζωή κρεμότανε.
Ώσπου μια μέρα έσπασε
και καταιγίδα ξέσπασε.