Κάμω να σ’ αλησμονήσω,
μα η καρδιά μου με πονεί
Σύ σ’ η πρώτη μου αγάπη, σύ ’σαι η παντοτινή
Κάμω χάζι να σε βλέπω την ημέρα μια φορά
Για να παίρνει ο νους μου αέρα
κι η καρδιά παρηγοριά
Απεφάσισα τα μαύρα να φορώ παντοτινά
και να κλαίω μέρα νύχτα, τη δική σου απονιά
Απεφάσισα να γίνω στην Ελλάδα ταχτικός
Στη φεργάδα καπετάνιος
και στον πόνο μου γιατρός