Ποιητής ήρθε νύχτα
Να μου φέρει το χαμπέρι το κακό
Ο Ναζίμ ο Χικμέτ μ’ άλλον ένα φίλο
Τώρα πια μόνος μου δεν μπορώ να μείνω
Γιατί αυτοκτόνησε ο Μπενερτζή
Πέρα στην Καλκούτα στο παλιό Δελχί
Απ’ το ραδιόφωνο ακούγαμε ειδήσεις
Έλεγε πως γίναν χίλιοι σκοτωμοί
Κι εσύ μέτραγες ποιοι απομένουν
Κοίταζες στα μάτια τους συντρόφους σου
Και τους μάθαινες πώς να πεθαίνουν
Γιατί αυτοκτόνησες βρε Μπενερτζή
Ήσουν παλληκάρι πάνω από δυο μέτρα
Έπινες τη θάλασσα κι έλιωνες την πέτρα
Μέσα στα μαλλιά σου και στα γένια σου
Φώλιαζαν αετοί και περιστέρια
Μέσα στη ματιά σου και στα χέρια σου
Χώραγε του κόσμου η μιζέρια
Γιατί αυτοκτόνησες βρε Μπενερτζη
Τα Εγγλεζάκια χύναν το φαρμάκι τους
κι εσύ μες στο μέτωπο σημαδεμένος ήλιος
στα καμιόνια βάζαν την πραμάτεια τους
με πληγές γεμίσαν το κορμί σου
στο κελί σου βαλαν διπλό κάγκελο
μα δεν μπόρεσαν να σε κρατήσουν
γιατί αυτοκτόνησες βρε Μπενερτζή