Κάτι σαν ήχος συρμάτινης χορδής,
μαύρο πουκάμισο με μυρωδιά δική σου,
σαν την απατηλή σου
φωτογραφία μιας στιγμής
Γράφω στο ξύλινο τραπέζι με ξυράφι
μία γραμμή από τη δύση ως την αυγή
χωρίς να ξέρω τι,
χωρίς να ξέρω κάτι
Τα δάκτυλα μου παίζουνε
στο δέρμα σου χορεύουν
σαν μια σταγόνα κύλησαν
οι μέρες μου που φεύγουν
αχ... τη ματιά σου, φοράω βέρα μου
αχ, ψεύτικο δακτυλίδι
πάρε και παίξε τη ζωή
στα χέρια σου παιχνίδι
παίξε μαζί μου μάτια μου
μέχρι το “αχ” να φύγει
Είναι ένας ασπρόμαυρος πλανήτης
κοσμήματα χυμένα γύρω απ’ το λαιμό
σαν φευγαλέο “σ’ αγαπώ’
μοιάζει με κάποιο λόφο
στο ανεξερεύνητο κορμί της
… ένας παράξενος πλανήτης