Άσφαλτος υγρή, χειμωνιάτικη.
Από όπου πέρασα έμεινα ξένη.
Άσφαλτος λερωμένη κι άχρηστη
μα εσύ θυμάμαι φορούσες φτερά.
Ναι αλλά πότε;
Στα όνειρά μου μάλλον, στα όνειρά μου, ναι.
Κι ίσως, ακόμα πιο παλιά.
Οπτικές ίνες, διαδικτυακές σιωπές,
μας ένωναν και μας χώριζαν.
Συνήθισα την απουσία.
Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φως.
Έπειτα άρχισα να σου μοιάζω
κατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα.
Μετά
τον κατέστρεφα μόνο για μένα.
Ώσπου μια μέρα άνοιξες την πόρτα καί μπήκες.
Χωρίς φτερά,
χωρίς αποσκευές,
χωρίς αγάπη
μ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάρι
στο δεξί σου ώμο.
Το `ξερα.
έτσι ξαφνικά θα `ρχόσουν
από δρόμους αχάρακτους ακόμα.
Ήρθες
κι έμεινες ξένος.
Ξένος.
Ακατανόητα λόγια, παρεξηγημένες σιωπές, κοφτές ανάσες
ήρθαν και πάγωσαν,
γίναν χαλίκια, κύλισαν κάτω.
Ο έρωτας μου, μαύρη λιωμένη πίσσα,
κύλησε πάνω τους,
τα σκέπασε.
Ανάμεσά μας άσφαλτος
πού ολοένα μακραίνει,
από τότε.
Άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο.
Σου την έχω στημένη.
Αν διαλέξεις το δρόμο αυτό,
ούτε εδώ,
ούτε εκεί θα με βρεις.
Θα σαι πάντα ανάμεσα,
κι εγώ,
πάντοτε ξένη.