Μεσ’ στα σκοτάδια
Οι άνθρωποι περνούν
Ρίχνουν τα ζάρια
Κι ύστερα γερνούν
Πρόσωπα άδεια
Ψεύτικα γελούν
Μεσ’ στα σκοτάδια
Οι άνθρωποι πονούν
Μα εγώ σε θέλω
Σαν φως μονάχο
Σαν άστρο του Απρίλη
Στην πόλη που τ’ άστρα δε ζουν
Μα εγώ σε θέλω
Σαν φως μονάχο
Ζεστό με τυλίγει
Κι όλα περνούν
Ζούνε και ελπίζουν
Το τέλος να φανεί
Κι όλο γυρίζουν
Πάλι απ’ την αρχή