Αχ, γλυκιά μου δεσποινίς
να ήμουν λίγο πιο θρασύς
να μπορούσες να αισθανθείς.
Αυτό που στην καρδιά μου κλαίει
απ’ το στόμα μου δε ρέει
σαν ηφαίστειο σιγοκαίει.
Πώς να στο πω, πώς να στο πω κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα εδώ.
Πώς να στο πω, πώς να στο πω; Τρεις συλλαβές πάλι μου πνίγουν το λαιμό.
Αχ, γλυκιά μου δεσποινίς,
ντροπαλός εκ γενετής
απ’ τα βάθη της ψυχής.
Το φωνάζω στα βουνά,
στα ποτάμια, στα πουλιά,
μα σε σένα ούτε μιλιά...