Σκουριασμένο γιαταγάνι στα `κονίσματα
και του γάμου το στεφάνι μπαίνει σταυρωτά,
σταυρωμένα παραμύθια καταχείμωνο
πάγος και χιονιάς στα στήθια γράψε αλοίμονο.
Αχ και να `μαι το κρασί σου να ταξίδευα
αγριόριζα απ’ τη γη σου να σε φίλευα,
έλα φίλε κλείσ’ την πόρτα της παράδεισος
να την πνίξουνε τα χόρτα κι ο βαρύς κισσός.
Θύμησέ μου να απαγκιάσω να ξεκουραστώ
του καλόγερου το ράσο τώρα ξέσχιστο
με βαραίνει η καταδίκη εφτασφράγιστη
τ’ άνεργο σπαθί στη θήκη άλλος να ζωστεί.