Ούτε που το κατάλαβες πως έφτασες στο σπίτι
Που έχει δάσος σκοτεινό γύρω να το φυλά
Και μπρος στα σκαλοπάτια του την πράσινη τη λίμνη
Εκεί η σιωπή αντίλαλο της νύχτας τραγουδά
Εδώ είναι ο τόπος μου σου είπε η ψυχή σου
Να γιατί χρόνια πάνω σου κρατούσες το κλειδί
Στο σπίτι η πόρτα άνοιξε σφραγίστηκε η φυγή σου
Μέρες στο τζάκι έκαιγες ένα παλιό κλουβί
Ήταν πρωί που βρέθηκες μες τη μικρή σου βάρκα
Στη λίμνη που είναι άχρονη τόλμησες να ανοιχτείς
Που τα πουλιά δεν την κοιτούν να μην καούν τα μάτια
Της λησμονιάς το άλλοθι χάνεις όταν τα δεις
Μα εσύ έγειρες και έσερνες το αθώο σου το χέρι
Αν και το αίμα πάγωνε χάιδευες το νερό
Μετά καταμεσήμερο με το κορμί που ξέρει
Κολύμπησες και άνοιξες τη πόρτα στο βυθό
Ούτε που το κατάλαβες πως έφτασες στο σπίτι
Που έχει δάσος σκοτεινό γύρω να το φυλά
Και μπρος στα σκαλοπάτια του την πράσινη τη λίμνη
Εκεί η σιωπή αντίλαλο της νύχτας τραγουδά