Chove en Santiago
Meu doce amor,
Camelia branca do ar,
Brila entebrecida ó sol.
Auga peneirada
Por anxos de néboa,
Cae feito vidro
Sobre Compostela.
¡Ai como resoa
no tambor das pedras!
A enloitada lúa
E as orfas estrelas
Choran mainamente
Sobre Compostela.
¡Ai, como nos doe
o son da súa queixa!
¿Quen desfolla o pranto
das outas camelias?
¡Quen espalla bágoas
sobre Compostela!
¡Ai, que tenro orballo
soñou o poeta!